شعری از راضیه کارگر برزی

اشک چشمم سر آن خاطره ی سرد چکید
بر دلم غصه ی آن نامه ی پر درد چکید

برف اندوه نشسته سر موهای بلند
تب یلدای نبودت به رخ زرد چکید

ژاکتی بافتم از حوصله و صبر و غزل
بر سر هر رج آن شبنم شبگرد چکید

روی آن طاقچه ی یخ زده از دلهره ها
شمع احساس زنی کم کم و خونسرد چکید

خیره بر داغی فنجان شد و بغضش ترکید
بر لبش هق هق دلتنگی و سر درد چکید

ماه ، تابان و شب برف چه زیبا شده است
حیف از آن دانه که بر شانه ی نامرد چکید

راضیه کارگر برزی