نقش انسان‌سازی زن از دخترانگی رقم می‌خورد

جمهور پرس: روزگاری را می گذرانیم که با رویدادهای مختلف در کشور، شاهد نقش خاص زنان در جامعه و ترویج فرهنگ و نقش تربیتی ایشان می‌شویم.
زن در نقش ذاتی خود دارای قدرت خارق‌العاده و موثر شناختی است؛ قدرتی تعیین‌کننده که می‌تواند در رأس تغییرات فردی، خانواده (بعنوان نهاد سازنده جامعه) و اجتماع تعریف شود.
توجه به زن در قالب و مفهوم پایگاه در جامعه، نه تنها لازم، بلکه از ارکان اولیه جامعه می‌باشد که نیاز به برنامه‌ریزی و همراهی دارد. زیرا جایگاه زن به عنوان نقشی تربیت کننده، انسان‌ساز و جریان‌ساز، نیاز به آمادگی و آموزش‌های لازم فردی و اجتماعی دارد تا بتواند الگو و الگوسازی کند.
در اینجاست که زن باید بتواند در درجه اول خود واقعی خویش را درک کند و دید صحیحی از خود خویش داشته و آن را پرورش دهد تا بتواند بینشی از نقش‌هایی که به مثابه جایگاه، توانمندی و جنسیت خویش کسب می‌کند را شناخته، درک کرده و مدیریت کند.
شناخت اولیه زن از خودش و نقش‌هایش در جایگاه‌های مختلف سببی و کسبی که برای او تعریف می‌شود ضمن نیاز به بینش شخصی، نیاز به فرایندهای مختلف حمایتی دارد تا بتواند به تکامل لازم برای ایفای نقش‌هایش برسد که این حمایت از سوی خانواده و جامعه، وی را در تبیین و تاثیرگذاری‌اش در لایه‌های مختلف جامعه کمک می‌‎کند.
توجه به جایگاه فردی زن و شناخت وی از خودش از دوران کودکی، یعنی از همان نقش دخترانگی شکل می‌گیرد؛ دختری با تمام نیازهای عاطفی، شناختی و نیاز به حمایت خانوادگی و اجتماعی که قرار است جامعه‌ساز باشد، الگو پذیر بوده، الگو ساز شود.
در طول تاریخ جریان ساز بودن، دخترانی را شاهد بودیم که نشان از شناخت آنان از خویش و جامعه بوده؛ دخترانی که متناسب با آموخته‌ها، تربیت خانوادگی، محیط اطراف و زیست بوم فرهنگی‌شان بزرگ‌تر از سن‌شان موثر بودند. اما در روند عادی جامعه نگاه به دختران گاها حاکی از جایگاه خاص دختران در اذهان جامعه بوده، نگاهی که جدای از فرهنگ‌ها و اقلیم‌های مختلف همراه با باید، نبایدهایی از جنس محدودیت است و این نگرش‌ها همیشه توام با تکامل نبوده و چه بسا گاها نیاز به بازنگری دارد که در نظام تربیتی جامعه، نیاز به ریزبینی و تامل ویژه دارد.
نکته بسیار مهم در راستای شناخت زن از خویش، تربیت و فرهنگ بومی و خانوادگی است که بدان باید توجه لازم داشت.
بینش صحیح فرد از خویش زمانی به تکامل می‌رسد که توام با شناخت وی از هنجارها و باید نبایدهای بومی و فرهنگی جامعه خویش باشد. زمانی این بینش می‌تواند موثر در ایفای نقش‌هایش باشد که شناخت پیرامونی و پذیرش صحیح از آن توامان با درک صحیح از خود، جامعه و اطرافش اتفاق افتد.
این اتفاق زمانی از رویکرد به عمل می‌رسد که از واژها و کلیشه‌ها خارج شده و در عمل، به جایگاه واقعی زن احترام گذاشته شود و در مسیر تکامل و ایفای نقش‌هایش همراهان خوب اجتماعی برای او باشیم.