جمهور پرس: زبان فارسی را نمی‌توان از تاریخ هند جدا کرد و پیوندی که به واسطه این زبان میان هر دو کشور ایجاد شده است، گسستنی نیست. یک ضرب‌المثل قدیمی می‌گوید که هر چیز که به هند وارد شود، دیگر از آن خارج نخواهد شد و این موضوع برای زبان فارسی نیز صدق می‌کند.
دانستن زبان فارسی برای ارتباط بین فرهنگ و رسوم دو کشور بسیار مهم است. زبان فارسی نقش مهمی در اشتراکات فرهنگی دو کشور داشته و همچنان ادامه دارد. به قول احسان شکراللهی، رئیس پیشین مرکز تحقیقات زبان فارسی که گفت: گستره زبان فارسی بسیار زیاد است و مانند تیری که آرش کمانگیر از کمان رها کرد از سویی تا هند و از سویی تا روم شرقی نفوذ کرده است. در این میان هندوستان عمیق‌ترین تأثیر را از زبان فارسی گرفته است. این کشور ریشه‌های عمیقی دارد که یکی از این ریشه‌ها مربوط به زبان فارسی است.
در واقع زبان هر ملتی ریشه و هویت آن ملت است و بخش مهمی از تاریخ سیاسی، هنری و اجتماعی هند در دوران میانه به زبان فارسی نوشته شده و طبیعی است که زبان فارسی برای هند مهم باشد. امروزه در ایالت‌های بیهار، حیدرآباد، کشمیر، دهلی و… بسیاری از مردم هند زبان فارسی را می‌آموزند.
به عقیده بسیاری از زبان‌شناسان، بسیاری از واژگان زبان فارسی در بسیاری از زبان‌های دیگر هند مانند زبان اردو حضور پررنگی دارند. هندوستان در چند عرصه بیشترین خدمت را به زبان فارسی داشته که کتیبه‌نگاری، تذکره‌نویسی، دستورنویسی، فرهنگ‌نویسی، انتشار متون فارسی و ابداع سبک شعر هندی ازجمله این خدمات است. ضرب سکه‌ها در حکومت‌های مختلف هند به زبان فارسی بود و حتی متون دینی هندوها نیز به این زبان است. در حال حاضر زبان فارسی توسط ۲۸۰ استاد در ۱۴۰ مرکز در هند تدریس می‌شود و بیش از ۷۵۰۰ دانشجو مشغول تعلیم و تعلم زبان فارسی هستند. هیچ کشور دیگری جز خود ایران این تعداد گروه آموزش زبان فارسی را ندارد.
از سوی دیگر انتشار «فصلنامه قند فارسی»، «فرهنگ چهار زبانه آریان»، فعالیت انجمن ادبی «بیدل»، برگزاری نشست‌های مربوط به زبان فارسی، برگزاری آزمون آزفا، برگزاری کلاس‌های حضوری و مجازی آموزش زبان فارسی، حضور در همایش‌های مختلف و معرفی دانشجویان برای بورس تحصیلی از جمله فعالیت‌های مرکز تحقیقات زبان فارسی است که هدف آن پشتیبانی از میراث مشترک دو کشور است.
با توجه به موارد فوق به جرات می‌توان گفت که زبان و ادبیات فارسی قلب تپنده روابط فرهنگی دو کشور است.
باید خاطرنشان کرد روابط فرهنگی دو کشور به هزاران سال پیش از میلاد مسیح و به زمانی باز می‌گردد که گروه‌هایی از اقوام آریایی از مسیر دره خیبر به سرزمین‌های ایران و هند وارد شدند و از همان زمان روابط فرهنگی و زبانی میان این دو سرزمین نیز آغاز شد و شباهت‌های فراوان میان زبان اوستا و سانسکریت هم نشانه دیگری از پیوند دیرینه ایران و شبه قاره هند است که سابقه‌ای ۸۰۰ ساله دارد.
زبان فارسی ابزار مهم تداوم روابط فرهنگی بین دو کشور بوده و خوشبختانه میراث ماندگار زبان فارسی در هند امروزی نیز قابل مشاهده است و حضور آن را در فراوانی فارسی‌آموزان مراکز زبان فارسی در هند می‌بینیم.
همچنین در سند آموزشی سال ۲۰۲۰ دولت هند، زبان فارسی به عنوان یکی از زبان‌های کلاسیک این کشور قرار گرفته و اعلام شده است که مدارس این کشور می‌توانند در سطح دبیرستانی این زبان را در مدارس تدریس کنند.
از طرفی آموزش و پرورش استان بیهار هند به تازگی اعلام کرده است که نیاز به استخدام بیش از ۶۵۰ مدرس زبان فارسی دارد؛ که این معرف فرصت ارزشمندی است که برای گسترش زبان فارسی در هند وجود دارد.
