جمهور پرس: امروز جمهور وارد ششمین سال انتشار خود می‌شود؛ شش سال گذشته را در ذهنم مرور می‌کنم؛ گذشته‌ای نه چندان دور؛ شش سال قبل انتشار جمهور را آغاز کردیم. رسانه‌ای که در بدو تولد هفته‌نامه بود و برای روزنامه شدنش سختی‌ها به جان خریدیم. گاهی اوقات، بعضی رفتارها ناامید و نگران‌مان کرد اما دست از تلاش نکشیدیم و برایش تلاش کردیم و توکل کردیم و کوشیدیم. با همین پشتوانه عظیم، سختی‌های مسیر جذاب رسانه را بر خود هموار ساختیم و سعی کردیم که با محدودیت‌ها و کمبودهای موجود، بعد از خدا با یاری دوستان‌مان قدم‌آهسته پیش برویم تا به امروز برسیم؛ امروزی که شماره ۱۳۱۹ روزنامه جمهور را تقدیم نگاه پرمهرتان می‌کنیم.
مدیران و دوستان گرانقدری که همواره مایه دلگرمی‌مان بودند؛ مدیرانی که چه در صدور مجوز و چه در حمایت‌های بی‌دریغشان به ما انگیزه دادند. دوستان و همکارانی که مشاوره‌هایشان چراغ راه‌مان بود.
در طول این مدت نه چندان طولانی، که البته برای ما طولانی بود همراهان بسیاری دست یاریمان را فشردند، با غصه‌های‌مان غصه خوردند، در ناامیدی‌های‌مان امیدوارمان کردند و در شادی‌های‌مان همراهمان بودند. در طول این سال‌ها سعی کردیم قلم‌مان دلی را آزرده نکند و رنجش خاطری برای کسی ایجاد نگردد که اگر چنین شده، عذر تقصیر ما را پذیرا باشید.
در طول این مدت دوستانی از طریق پیام و تماس از ما خواسته‌اند که مطلبی، گزارشی، یادداشتی، شعری و یا مبحث خاصی را در روزنامه جمهور منتشر کنیم که شاید این اقدام از سوی همکاران‌مان به هر دلیلی صورت نگرفته است. از این حیث پوزش می‌طلبیم و از شما دعوت می‌کنیم که باز همراهمان باشید و برای‌مان بنویسید. جمهور متعلق به شماست و ما خدمتگزار شماییم.
در پایان از تمامی همکارانم در واحد تحریریه، بازرگانی، توزیع و آی تی، مدیران متولی فرهنگ و رسانه، دوستان و مخاطبان روزنامه و شاعران گرانقدری که همراهمان بودند، همکاران رسانه‌ای که بردن نام‌شان در این مجال نمی‌گنجد و خود خوب می‌دانند؛ صمیمانه قدردانی می‌کنم.
و دو بیت زیبا از خواجه شیراز تقدیم‌شان می‌کنم:
حَسْبِ حالی نَنِوشتی و شد ایّامی چند
محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند؟
ما بدان مقصدِ عالی نتوانیم رسید
هم مگر پیش نَهَد لطفِ شما گامی چند
