شعری از سایه هاتفی

ابری،
آبستن مهر بود
بر زمینی،
تشنه ی باران …
ِ نورس ِ لبخندی
نهال
به تمنای آرزوهایی بزرگ،
پای در راه …
در چشمان آینه گونش
ّ تجلی ِ حسی عاشقانه
گرمای مرداد را
آماده ی انتقال داشت
و آسمان
در سماع ِ گیسوانش
آذین می شد ..

سایه هاتفی